van conmigo hacia la poesía...

o tempo teu sen o meu - Verso libre

cando
no teu cálido peito
os meus soños e ardores,
como avecitas novas abandonen o niño
e nada máis se oia o tañir sincopado dun só corazón,
é que eu terei partido
.
no mar da túa boca
os meles do último bico
afundiranse fatalmente
no océano do xamais, irrepetibles, inmemorables...
.
a miña carne non será, tampouco a miña alma que é carne da miña carne,
nin a voz, nin o alento, nin o paso, nin todos os pasos,
e tan clara a sombra que deixará de ser evidente
cara á nada
.
cando a miña osamenta se converta en area,
rodando o calvario do axustizado,
esparexida por rúas, boliches, casas, prados e corgos
cual impávida partícula que leva o vento
.
sorrí,
eu fun feliz




traducción
cuando
en tu cálido pecho
mis sueños y ardores,
como avecillas nuevas abandonen el nido
y nada más se oiga el tañir sincopado de un solo corazón,
es que yo habré partido
.
en el mar de tu boca
las mieles del último beso
se hundirán fatalmente
en el océano del jamás, irrepetibles, inmemorables...
.
mi carne no será, tampoco mi alma que es carne de mi carne,
ni la voz, ni el aliento, ni el paso, ni todos los pasos
y tan clara la sombra que dejará de ser evidente
hacia la nada
.
cuando mi osamenta se convierta en arena,
rodando el calvario del ajusticiado,
exparcida por calles, boliches, casas, prados y ramblas
cual impávida partícula que lleva el viento
.
sonríe,
yo fui feliz

11 comentarios:

  1. "cuando mi osamenta se convierta en arena,
    rodando el calvario del ajusticiado,
    esparcida por calles, boliches, casa, prado y ramblas
    cual impávida partícula que lleva el viento

    sonríe,
    yo fui feliz"

    Un maravilla. Eso es lo que yo quiero cuando mis cenizas se esparzan por la tierra.

    Un abrazo
    Mercedes.

    ResponderEliminar
  2. Poema muy del romanticismo con esas osamentas tornadas arena.

    Espero que el hado no sincope tu corazón.

    Un abrazo ;D

    ResponderEliminar
  3. dejarse ir, sea en la muerte o en el placer es todo uno
    los erótico es inherente al ser humano, indivisible
    y quien oficia de escritor, no puede automutilar la esencia que natural fluye

    besitos y luz

    ResponderEliminar
  4. Para mi gusto lo has terminado de maravilla...ese sonríe, yo fui feliz, es absoluto. Le da al poema una fuerza increíble.
    Un gusto leerte Omar...besos.

    ResponderEliminar
  5. Anónimo18:09

    Fermosa poesía. Unha tristeza melancólica. Cando todo está indo só a lembranza de que un gran amor é o noso confort e ao mesmo tempo, a nosa tristeza.
    Un apreto, Omar.

    ResponderEliminar
  6. La Sonrisa es la mayor arma que tiene uno para ser feliz, por que es una linea curva que todo lo enderesa.

    Saludos

    ResponderEliminar
  7. Dejar tras nuestro pasaje palabras de consuelo felices, creo quees el mejor regalo a los seres queridos.

    Saludos

    ResponderEliminar
  8. Omar,un poema que nos arranca un suspiro al leerlo,amigo...
    Tremendo,sentido y real.
    Mi felicitaciòn y mi abrazo inmenso por tu talento expresivo y profundo.
    FELIZ SEMANA SANTA Y HASTA PRONTO,AMIGO.
    M.Jesús

    ResponderEliminar
  9. No estás muerto. No te has ido. Es al revés.

    Abrazos.

    ResponderEliminar
  10. Un poema profundo, con un final precioso y muy alentador para los que puedan quedar detrás del poeta.
    Me encantó.
    Me parece que tendría que venir por aquí muy a menudo, para aprender muchas cosas.
    Un abrazo

    ResponderEliminar
  11. Mercedes, Balango, Elisa, Rocío, Abriendo Caminos, Pedro Luis, Abuela Ciber, Majecarmu, Sarco y Elda, no saben cuanto les agradezco.
    reciban mi afectuoso saludo

    ResponderEliminar

saludos