versos libres en gallego

Hombre de humo

fíxate,
canto quixera ser o fume do cigarro
.
que como nube de aurora boreal
ten a maxia policrómica sen aplicar ao básico,
ao tedio do coñecido
.
ves?
como danza polo aire
semellante á lava que sinuosa,
cae polas abas da nada
.
e porqué non un río?
un Santa Lucía nervioso que zigzaguease canle
entre os montes naturais do espazo
.
canto quixera ser vagabundo
escorréndome polas ventás abertas cara ao mundo,
cheo de esperanzas de que 'o fóra' non é abafador
.
deixarme levar polo vento ou pola brisa leve,
esa; que sangra por enriba do mar;
a que foxe sen descanso
.
e na brevidade dunha bafarada de fume,
tan como a vida,
selo todo
.
selo todo, todo;
figuracións do amor porque son corpóreo,
estando feito de fantasías
.
un home de fume feito con fantasmas da ilusión
e ao final
diluírme cego, xordo e mudo como un fume calquera
porque o teu bico abandona a miña boca
.

 

Cuando llueve

 Eu non gravito pola lei
Estou grave do meu
Grávido de morte, filla primoxénita da miña vida.
.
Non teño a vertixe da chuvia, gústame caer.
Ela cae porque non ten alternativa, eu podo evitalo, aínda que non sei como.
.
Sobre a vertixe grave de existir, loito para chegar vivo ata a miña morte.
Pero mátanme, como as secas á chuvia.
Como o descampado ceo ás nubes ausentes.
.
Védeme, divagando a miña chuvia de amor, só por chover e mollar a túa pel.
Védeme tamén, morrer a cada momento, vertixinoso, caendo, pola lei da vida.
.
Tómote do brazo, para dar os pasos inseguros de futuro, onde choven os afastados recordos que parcialmente te inclúen. E son os recordos novos que vou creando con só andar o meu destino.
.
Creríasme, se che confeso que é imposible amarte máis, cando chove?

.

 

La línea entre El amor y La pena

cando te mirei
suspiraches,
y
enfiado no aire
esfumouse o suspiro
e foise
para caer no confín
onde os meus ollos,
ai malditos ollos que ao pestanexar
quedaron sen a túa fermosura
por un momento,
por un momento único e irrepetible
que se me antollou eternidade
.
sente,
sente o vaivén do corazón,
onde hai desgracias irrecuperables
e gozos inasibles ao entendemento
.
constrínxese perigosamente a alma
ao cravarse a daga ferinte
polo infortunado destino
do teu doce alento
.
ringleira de sensacións
que fan marabilloso o amor,
a pena que infire
e a dita máis grande aínda,
saber con certeza
que se pode morrer de amor
esfumándose
enfiado no aire
como todos os suspiros

.

 

sinolvido

eu quixen quererte

corazón do amor prohibido,

non puiden terte

é como un sono de amor perdido;



eu quixen esquecerte,

a forza do corazón partido;

mais volvo encontrarte

na praza dos sinolvido
.
.
.