van conmigo hacia la poesía...

soneto y versos libres

sueño dorado

al verle mi palabra vuelve muda,
mi corazón latiéndome delira;
es musa que poemas me inspira
y ternezas, pasión y amor anuda
.
tan bella que al verle no hay duda
todo en mi, por ímpetu suspira;
hay cielo en sus ojos cuando mira
y en los míos dios Eros la desnuda
.
no logro en poemas con justicia,
palabras que expresen cuanto siente
mi alma al contemplar su atractivo
.
mas mi imaginación la acaricia
con misterios extraños de la mente,
y soy afortunado,
este sueño dorado yo lo vivo
.



 a mazá e as serpes

estou rodeado de serpes
hipnotizantes
ameazantes
e eu convertido na mazá
pero non no pecado
porque amar non é pecado
amar é dar
entregar ata o hálito
de existencia que quede entre
o pasado e o presente
.
pecado é pechar os meus ollos
e deixar de mirarte
de inflamar o meu interior
con ganas de ti
pecado é calar o sentimento
que ferido de lume
percórreme pel dentro
.
estou rodeado de serpes
e mordíchesme
é o fin
.
é o fin do desexo
é o comezo do amor
.


#español#

estoy rodeado de serpientes
hipnotizantes
amenazantes
y yo convertido en la manzana
pero no en el pecado
porque amar no es pecado
amar es dar
entregar hasta el hálito
de existencia que quede entre
el pasado y el presente
.
pecado es cerrar mis ojos
y dejar de mirarte
de inflamar mi interior
con ganas de ti
pecado es callar el sentimiento
que herido de fuego
me recorre piel adentro
.
estoy rodeado de serpientes
y me has mordido
es el fin
.
es el fin del deseo
es el comienzo del amor
.

tras las puertas del cielo

al llegar
golpeaban con insistencia
el pórtico celestial
demonios y brujas
.
las almas perdidas deambulaban
sin saber qué hacer
ya que parecían flotar
cual náufragos en un mar de dudas
.
flanqueaban aquella entrada
unos ángeles de humildes vestidos
con sus caras insípidas
desprovistos de alas y aurea beatífica
.
me presenté
y me facilitaron el paso
entre nubes esponjosas
y columnas de mármol
.
era un espacio yermo donde la vida
parecía estar exenta de sentido
si es que tiene sentido
vivir toda mi vida
.
atravesé un pasadizo que daba a una fonda
allí, un carnicero separó mi carne de mi alma
con otros tres
crucificaron mi cuerpo
yo estupefacto desde mi alma observaba ese horror
.
cuando comenzó la música
muy alegre por cierto
hombres y mujeres tomaban mi sangre en jarras
y daban a los niños, trozos de mi carne
desde ese momento
aprendí a llorar sin lágrimas
a gritar en el silencio
a morir en mi inmortalidad
.





5 comentarios:

  1. Poesia de excelência, Omar!
    Fiquei encantada.

    Saludos!

    ResponderEliminar
  2. O mellor entre Deus e os homes foi facer una manciñeira ¡Que lindo é pecare!
    ¡Genial poeta!
    Unha apreta.
    André

    ResponderEliminar
  3. Exelente,de verdad,cariños

    ResponderEliminar
  4. Uy me enamoro el ultimo poema

    ResponderEliminar
  5. Hermosos versos, tanto rimados como libres, amigo. Gracias por hacerme reparar en la errata de mi blog.

    Un abrazo.

    ResponderEliminar

saludos