van conmigo hacia la poesía...

pola rúa de pedra

fómonos pola rúa de pedra
que nos levaba a Santa Lucía de Moraña
e xa cansados
detivémonos nun prado de grama primaveral e nova
.
cheiraba a natureza
.
un monte de carballos
xogaba con raios de sol
ao punto que intermitentemente
a tibia luz acariciábanos os rostros
.
estivemos alí un século
mirándonos
cun sorriso no interior do noso ser
recoñecendo a nosa preadolescencia
cunha ansiedade incerta
-que iamos saber do amor-
.
non sei en que momento
nin quen dos dous foi cara ao outro
pero démonos un bico
e enchéronsenos os ollos de tenrura
a alma saíu a cantar sobre as copas das árbores
a xesta perfumou os nosos corpos
porque abriramos a porta ao desexo
pero nese momento non soubemos se debiamos entrar
.
non recordo o camiño de regreso
porque foi aquel bico o que quedou latexando como un segundo corazón
.
pasaron os días
e volvéronse meses
ai, pasou o tempo e non a vin máis
.
roldei a súa casa
cos ollos ben abertos
e coa ansiedade apertada no peito
ata que un día
un ancián que cortaba follas secas no seu xardín
increpoume -rapaz, que queres ti?
respondinlle con outra pregunta
e contoume
que a pobre meniña padecía unha enfermidade
que non recoñecía nin a súa nai
que só miraba cos ollos perdidos
nalgún lugar descoñecido
.
que dor!
canta tristura me gañou o corpo
con lume, con rabia, con desespero
.
afectoume tanto
que a aciaga noticia
amargou aquela dozura que aínda sabía nos meus labios
e é en van
seguir indo cada ano pola rúa de pedra,
esa,
a que nos leva a Santa Lucía de Moraña




#español#

nos fuimos por la calle de piedra
que nos llevaba a Santa Lucía de Moraña
y ya cansados
nos detuvimos en un prado de grama primaveral y joven
.
olía a naturaleza
.
un monte de robles
jugaba con rayos de sol
al punto que intermitentemente
la tibia luz nos acariciaba los rostros
.
estuvimos allí un siglo
mirándonos
con una sonrisa en el interior de nuestro ser
reconociendo nuestra preadolescencia
con una ansiedad incierta
-qué íbamos a saber del amor-
.
no sé en qué momento
ni quien de los dos fue hacia el otro
pero nos dimos un beso
y se nos llenaron los ojos de ternura
el alma salió a cantar sobre las copas de los árboles
la retama perfumó nuestros cuerpos
porque habíamos abierto la puerta al deseo
pero en ese momento no supimos si debíamos entrar
.
no recuerdo el camino de regreso
porque fue aquel beso el que quedó latiendo como un segundo corazón
.
pasaron los días
y se volvieron meses
ay, pasó el tiempo y no la ví más
.
rondé su casa
con los ojos bien abiertos
y con la ansiedad apretada en el pecho
hasta que un día
un anciano que cortaba hojas secas en su jardín
me increpó -chaval, ¿qué quieres tú?
le respondí con otra pregunta
y me contó
que la pobre niña padecía una enfermedad
que no reconocía ni a su madre
que solo miraba con los ojos perdidos
en algún lugar desconocido
.
¡qué dolor!
cuánta tristeza me ganó el cuerpo
con fuego, con rabia, con desesperación
.
me afectó tanto
que la aciaga noticia
amargó aquella dulzura que aún sabía en mis labios
y es en vano
seguir yendo cada año por la calle de piedra,
ésa,
la que nos lleva a Santa Lucía de Moraña


No hay comentarios:

Publicar un comentario

saludos