van conmigo hacia la poesía...

soneto con licencia poética y verso libre

un instante sin luz

cruza un blanco cometa sin destino
por el azul del cielo, mundo abierto;
tan veloz y combado el astro muerto
que gime con su luz su triste sino
.
el pestañar nos borra su camino
porque en oscuridad trasmutó incierto
esa visión fugaz al descubierto
que desapareció y ya no imagino
.
pestañar mi querida es perdición,
tu belleza un instante he abandonado
y el dolor es agudo e indeseado
.
sufre el alma cual sufre el corazón,
pues al pestañear yo habré causado
que tu bella hermosura
no sea tan perfecta en mi imaginación
 
.


o maxisterio do desamor

corazón
ves?
non o podo arrancar,
é unha cuña cravada no meu
porque xurei este amor para toda a vida
.
non debería sufrir,
pero transido de dor vou o meu destino
tratando de esquecer
pero este amor
que aínda me queima por dentro
non é o vento
que mexe a galla e segue a súa marcha
non son as ondas
que abandonan as praias
non é o sol que se incendia en atardeceres e morre en noites
non é unha estrela fugaz
que se apaga no firmamento
.
ela
estará detrás do seu reir sonoro
embelecendo o lugar
bicando de garbo os ollos que lle miren
e entre as cinzas da súa memoria
arrefriaranse
vestixios case esquecidos da miña tenrura e paixón
.
non debería sufrir
pero golpean sombras nos meus ollos
como andoriñas perversas
que fuxindo do outono
quixeran atravesar as ventás deslustradas da miña alma
é que este amor
foi un verxel e murchouse
fíxose silencio ata que aburriu
era un cristal pero estalou
estaba feito coa vida
e como sabes, corazón,
a miña vida morreu
.



#español#


el magisterio del desamor

corazón
¿ves?
no lo puedo arrancar,
es una cuña clavada en mi
porque juré este amor para toda la vida
.
no debería sufrir,
pero transido de dolor voy mi destino
tratando de olvidar
pero este amor
que aún me quema por dentro
no es el viento
que mece la rama y sigue su marcha
no son las olas
que abandonan las playas
no es el sol que se incendia en atardeceres y muere en noches
no es una estrella fugaz
que se apaga en el firmamento
.
ella
estará detrás de su reir sonoro
embelleciendo el lugar
besando de garbo los ojos que le miren
y entre las cenizas de su memoria
se enfriarán
vestigios casi olvidados de mi ternura y pasión
.
no debería sufrir
pero golpean sombras en mis ojos
como golondrinas perversas
que huyendo del otoño
quisieran atravesar las ventanas opacadas de mi alma
es que este amor
fue un vergel y se marchitó
se hizo silencio hasta que aburrió
era un cristal pero estalló
estaba hecho con la vida
y como sabes, corazón,
mi vida murió
.

1 comentario:

  1. Você pode se inspirar
    em um lugar lindo
    e guardar só para si,
    ou através dos símbolos
    da escrita compartilhar
    a beleza a todos nós...


    Francis Perot

    ResponderEliminar

saludos