pouco e moito

gardo aquí
entre o soño e a realidade
o pouco e moito que teño de vos
.
tan ridículo e obsoleto
como unha seca flor entre as páxinas
esquecidas dun libro daquel poeta
.
pero que hai que facer
para sentir e vivir o amor dentro dun
senón irse pola sensible ilusión
de crerse amado
.
e todo me fala de vos,
a chuvia co seu tintinar sobre o cristal
da ventá dos meus anhelos;
o camiño que conserva os teus pasos
indo e vindo;
o ceo que non parece ceo
porque está baleiro e azul
prolongando un mar
que dende o horizonte ata a praia
é todo nostalxia
.
terá pasado a época do amor?
.
se pasou, se xa é doutro tempo,
recorda como se nos adozaba a voz
ao dicir te amo
porque como un neno acabado de nacer
perfumaba para dentro
ata o recanto máis recóndito da alma
.
se pasou, se xa non existe o amor,
recordemos xuntos canto harmoniosos
pulsaban os suspiros do corazón
polo fondo labirinto das nosas veas,
que ilusión bagoaba en nosa
mirada, que como orballo nos pétalos dunha flor
mimaban as nosas meixelas para quitar o vermello do rubor
.
se pasou, se non volverá o amor,
que me dis da sensación do bico,
que como unha paxara no seu niño, se axitaba
con temor, con inocencia e coa paixón
inxenua e irrepetible
.
se pasou, non te preocupes
gardo aquí
o pouco e moito de amor que teño por vos
.