dáme unha razón
de todas as
razóns que teñas, me dá unha,
como sacada
dun mangado de silvestres
flores que
as viúvas tiran ao mar
.
unha razón,
por inverosímil que for,
e calarei
cual símbolo de asentimento
.
entón eu
serei lanzado ao ancho mar
.
dáme unha
razón, da ferida da túa alma...
calquera,
inxusta, parva, ou valedoira
dáme a
razón que queiras para calar
.
no
silencio, o teu adeus, non nos matará
.
esperando nun bar
sobre a
redonda mesa
unha cunca
de café
perfumando
este momento
.
a ventá
sepárame
do afán de
seguir
e vexo
xentes andando
cara a
todos os destinos
.
na espera
interminable
teño unha
vaga certeza
que cando
chegues, amor...
revivirá
dentro do meu
o caos
incontrolable
que me
impulsa cara aos teus bicos
.
nacemento
non nacemos
cando nos din que nacemos
nacemos
cando descubrimos o porqué
.
é que chega
unha hora, entre moitas incertas,
onde todo
está claro, e nos convertemos
fillos,
irmáns, amigos, pais, avós,
cun
designio que cumprir, ao que ocultamos
nesa
fantasía chamada esperanza
.
sobran as
palabras, pois de todo dicir
o único
certo é o que logramos facer
.
non nacemos
cando nos din que nacemos
nacemos
cando a conciencia nos esperta
.
beleza
se a
palabra amor vén no teu alento
perfuma
como verxel en primavera,
converte a
miña existencia en aduladora
vibrando o
corazón de sentimento
.
nese
instante nada é sufrimento
pois todo é
alegría verdadeira,
e que
importa a hora vindeira
se vén con
pesar e desalento
.
vivo o
tempo de agora,
para
encherme a alma de ternezas
porque é
este o momento no que implora
a miña pel
sobre a túa pel, delicadezas
dun desexo
que explora
as túas tan
inusitadas belezas
.
No hay comentarios:
Publicar un comentario
saludos